Karel Hellebrekers stopt (deels) bij Roosterse BC.
Het is het einde van een tijdperk. Karel Hellebrekers, de man die medeverantwoordelijk is voor de huidige staat van Roosterse BC, neemt afscheid als technische baas. Maar toch is de club nog lang niet van hem af.
Roosteren
Een aanmoediging klinkt door de Albertzaal in Roosteren.„Kom aan, je kunt dit nog winnen”, zegt Rik Wilbers van badmintonclub Amor uit Groningen tegen zijn teamgenoot.Aan de andere kant van de zaal worden die oppeppende woorden direct de grond ingeboord. „Niets ervan, we willen aan de drank!”, roept Karel Hellebrekers. De grote technische baas van Roosterse BC. Hellebrekers krijgt gelijk. Zijn team klopt de Groningers met 8-0.
Na de wedstrijd gaat de ploeg, inclusief Hellebrekers, naar Maaseik om het seizoen af te sluiten met een flink feestje. „Ach, die drinken toch niet”, zegt de technische baas. „Als die twee glazen limonade op hebben zijn ze al dronken.” Iedereen om hem heen begint te lachen en hijzelf buldert het hardst.
Het uitje naar Maaseik is meteen zijn afscheidsfeestje. Hellebrekers stopt als hoofd van de technische commissie (TC). Na 34 jaar is het mooi geweest. „In naam was ik geen hoofd van de TC, maar zo gedroeg ik me wel.”
Kleintjes
Hij begon in 1988 samen met zijn vader en oprichter van de club te bouwen aan wat inmiddels de grootste badmintonclub van Limburg is. „Mijn vader deed de jeugd, stond hij hier van die kleintjes te trainen. Als ze ouder werden en een beetje talent hadden, nam ik het over en zo bouwden we de hele club uit”, legt Hellebrekers uit. „De club werd toen gekscherend BC Hellebrekersgenoemd. Ik was in die tijd zowat elke dag in de hal. Ik gaf ’s avonds trainingen en in het weekend ging ik met de teams het hele land door naar wedstrijden en toernooien.
Later, toen ik een meer internationale baan kreeg, werd dat onmogelijk. Maar ook toen ben ik altijd betrokken geweest. Ik maakte met de hoofdtrainer de teamindelingen, dacht mee over opstellingen en gaf ook nog trainingen als het uitkwam.”
Huilen in de hal
Het is duidelijk dat badminton het hele leven van Hellebrekers heeft beheerst. Over zijn hoogtepunt hoeft hij niet lang na te denken. „Veertien jaar geleden moesten we met het eerste team de laatste wedstrijd winnen om te promoveren naar de eredivisie. Dat lukte niet en mijn vader zei: ‘Nu ga ik het niet meer meemaken dat we naar de eredivisie gaan.’ Dat bleken profetische woorden te zijn.”
Zijn vader overleed datzelfde jaar in november aan kanker. „Drie maanden later promoveerden we alsnog naar het hoogste niveau. Ik stond te huilen in de hal. Het was zo dubbel. Aan de ene kant die prachtige prestatie, aan de andere kant mijn vader die dit niet meer mocht meemaken.”
Nu neemt hij afscheid van de technische zaken. Maar laat hij de club nu helemaal los? Lachend: „Nou, ik laat het echt niet uit de hand lopen hier. Ik blijf penningmeester en zal echt nog wel eens advies geven.
Bron: De Limburger
Door Roel Heynen
Reactie plaatsen
Reacties